سلام امروز دوباره بعد مدت ها اومدم به مخفیگاهم سر بزنم آخه می دونین هر وقت می ترسم از دنیای اطرافم اینجا میام به محفیگاه تنهاییام... زندگیم داره میگذره با سرعت برقو باد، سرم شلوغه اطرافم شلوغه... اما این فکر مثل خوره افتاده به جونم که دارم یکی یکی اطرافیانمو از دست می دم شاید من عوض شدم شاید من بد شدم شاید من دیگه اون هانیه که باید باشم نیسم واسه همینم حس می کنم زندگیم داره تکراری می شه وجودم تکراری هرچند اونایی که دوسشون دارم بم یادآوری می کنن اینجوری نیس... امروز حس کردم خیلی دارم همرو اذیت می کنم شدم یه بار یه باره سنگین رو دوش اطرافیان چقد تحمل کنن یه دختر دیوونرو که خنده و گریش معلوم نیست... چقد تحمل کنن آدمی که می خواد خوب باشه اما حتی خوب بودنم بلد نیست... گاهی زندگی بوی تعفن می گیره گاهی من بوی آدمای راکدو می دم گاهی حالم از خودم بهم می خوره و گاهی با تمام وجود واسه خودم اشک می ریزم که اینقد بی کسم... در عین اینکه کساییو دارم... فکر آینده داره خوردم می کنه.... آدما می خوان من درکشون کنم و من گاهی واقعاً نمی تونم... دارم نقش بازی می کنم نقش دختری که می خنده ناراحت نمی شه اما منم آدمم منم از بقیه ناراحت می شم اما می بخشم چون تحمل ندارم چون باره نبخشیدن کسی خیلی برام سنگینه... من حتی بلد نیسم اطرافیانمو تنبیه کنم وقتی خستم از دستشون خودمو کم می کنم ... من حتی حق ندارم از حقم صحبت کنم چون می ترسم آره می ترسم اگه از حقم بگم همه ولم کنن نمی خوام تنها شم چون روزی که تنها بشم روزه مرگ من... همه فک می کنن وقتی می گم تنها شم یعنی کسی دور و برم نباشه نه من روزی تنها می شم که اطرافیانم منو ول کنن نه اینکه به سر و سامون برسن من واقعا اون روز تنهام اون روز حس پوچی می کنم.... وای که چقد دلم پره از همه از زمین و زمان از اینکه حتی نمی تونم بگم خداااایا کوشی گاهی که حالم بد می شه و درد می کشم حس می کنم دارم تقاص پس می دم اما من واقعا همیشه سعی کردم آدم خوبی باشم و به کسی بدی نکنم یعنی واقعا نبودم .... نمی تونم حرف بزنم نمی تونم واضح بگم مشکلم چیه حتی بلد نیسم حرف بزنم وقتی حرف می زنم همه بم می خندن مشکلاتم مسخرست از نظرشون اما ذهن من خیلی پیچیدست افکاره داخلشم پیچ در پیچ ... می خوام به تک تک دوسام بگم که چقد دوسشون دارم حتی اگه اونا دیگه منو دوس نداشته باشن و چقد دلم می خواد باشن حتی اگه اونا نخوان دیگه من باشم....